O Ζακ Ντερριντά γεννήθηκε στις 15 Ιουλίου 1930 στο Ελ-Μπιάρ, κοντά στο Αλγέρι, και πέθανε στις 9 Οκτωβρίου 2004 στο Παρίσι. Το 1949 έρχεται στη Γαλλία και σπουδάζει φιλοσοφία στην École normale supérieure. To 1960-1964 διδάσκει αρχικά στη Σορβόννη, εν συνεχεία στην École normale supérieure (1964-1984) και τέλος στην École des hautes études en sciences socales (1984-2004). Πρωτοστάτησε στην ίδρυση του μη πανεπιστημιακού εκπαιδευτικού ιδρύματος Collège international de Philosophie (1983).

Το 1967 δημοσιεύονται τα βιβλία του α) Η γραφή και η διαφορά· β) Η φωνή και το φαινόμενο· γ) Περί γραμματολογίας, με τα οποία συγκροτεί το φιλοσοφικό ρεύμα της αποδόμησης (déconstruction). Μεταξύ των πολυάριθμων έργων του, συγκαταλέγονται και αυτά που καταγράφονται εδώ, γιατί έχουν αμεσότερη σχέση με τη θεματική του Θάνατον διδόναι:

Αpories (1996), La vie la mort (2019, Μαθαίνοντας να ζεις εν τέλει (2005), «Πίστη και γνώση» (στο H θρησκεία, μαζί με τον Gianni Vattimo, 1996), Sauf le nom (1993), Surtout pas de journalistes! (2016) (υπό έκδοση στα ελληνικά από τις εκδόσεις ΡΟΠΗ), Ντερριντά (μαζί με τον Τζέφφρυ Μπέννινγκτον, 1991), Chaque fois unique, la fin du monde (2001), «En composant “Circonfession”» (στο Jacques Derrida – Saint Augustin, 2006), Le dernier des juifs (2014), Passions (1993), Le goût du secret. Entretiens 1993-1995 (με τον Maurizio Ferraris, 2018), Συγχωρείν. Το ασυγχώρητο και το απαράγραπατο (2012), Le parjure et le pardon. Volume I. (2019), Le parjure et le pardon. Volume II. (2020), Donner le temps.1. La fausse monnaie (1991), Donner le temps II (2021).